Najbardziej mobilnym rozwiązaniem są przenośne komory izolacyjne rozkładane w razie potrzeby wewnątrz pomieszczenia szpitalnego. Takie rozwiązanie, poza jedną ewidentną zaletą, – mobilnością – ma szereg wad: zapotrzebowanie na niezbędną powierzchnię (komora + osprzęt), konieczność „przemeblowania”, a nawet opróżnienia pomieszczenia, możliwość uszkodzenia osłon wykonanych zwykle z miękkiej folii, dyskomfort pacjenta związany z brakiem dostępu do łazienki i toalety, możliwy syndrom namiotowy u pacjentów, a także problemy logistyczne związane ze składowaniem komory. 

Właśnie dlatego optymalnym rozwiązaniem w zakresie ochrony epidemiologicznej pacjentów i personelu, a w starych budynkach szpitalnych w zasadzie jedynym, jest adaptacja pomieszczenia na izolatkę z dodatnim lub ujemnym ciśnieniem wewnątrz, dodatkowo wyposażonym w lampy UV 222nm. Jest to rozwiązanie niskobudżetowe i szybkie w realizacji. Zaadaptowana może być każda sala szpitalna, a personel ma nadal pełny dostęp do wyposażenia w pomieszczeniu, a pacjent dostęp do WC i prysznica. Izolatki takie powinny znajdować się w każdym szpitalu, także z uwagi na pojawiające się sytuacje nadzwyczajne (epidemia, terroryzm, choroba „X”).